Zondag 9 september 2018 Bryce Canyon

Na een goeie nacht werden we om 7.00 uur wakker. Lekker gedoucht en op naar het ontbijt.. dit is eenvoudig hier, toast, jam, pindakaas, cereal, melk, koffie. 

De zon schijnt al uitbundig en we gaan buiten zitten. Bill heeft binnen een kaart hangen met daarin speldjes geprikt op de woonplaatsen van de gasten van dit jaar. Er staan 2 dames bij te kijken . Hij zegt tegen de dames: “Look on the map if your place is already pinned.” Ze zeggen: “ff kijken... Ah! Hier is Eindhoven.”

Ik zeg: “Eindhoven de gekste!!”

“Aha! Ook uit Nederland?”

“Jazeker!”

Zij ook, wonen in Aarle Rixtel... 😉

Ze doen bijna dezelfde plaatsen en parken aan als wij. We ontbijten samen en wisselen ervaringen uit. 

Om half 10 zitten we in de auto, op naar Bryce Canyon!

Bryce Canyon is beroemd om zijn unieke geologische rotsformaties. Het park staat vol met hoodoos, deze zijn ontstaan door het bevriezen en dooien van water in de rotsspleten. 

Het park dankt zijn naam aan de Mormoonse pionier Ebenezer Bryce, die van 1875 tot 1880 aan de voet van Bryce Canyon woonde.

Onderweg naar Bryce komen we door the red canyon, hier stoppen we om wat foto’s te maken. In het park zelf parkeren we de auto en stappen op de shuttlebus. Het is erg vol in de bus, maar we hebben een leuke chauffeur. Hij wijst ons op allerlei kleine bezienswaardigheden zoals prairiedogs die op hoopjes zand zitten. Ook als we een bocht omgaan waarschuwt hij: “we are going to make a turn to the left... on three.... two .... one! Here we go!”

Aangekomen bij Bryce point stappen we uit.

We gaan een trail doen en wel: the Peekaboo loop. Deze valt volgens de legenda op de kaart onder de categorie: strenuous.. (zwaar). Het eerste deel valt mee, we lopen zigzaggend dalend de canyon in. We zien weer prachtige vergezichten, de hoodoos van dichtbij en wauw wat is het hier ook mooi!

Halverwege de Peekaboo loop kunnen we kiezen: weer naar boven of verder gaan met de Navajo loop. Deze is er een in de categorie: moderate (normaal).

We blijven dus onderin de canyon lopen. Maar we krijgen trek dus bij de volgende splitsing gaan we naar boven. Zo... dat valt nog niet mee! Het is een hele klim en hijgend als twee oude molenpaarden met kuiten als ballonnen komen we boven aan. Sunrise point. Nou de zon is allang op dus daar gaan we niet kijken. Even zitten en na een paar minuten ademen we weer normaal. 

We kijken in het rond en zien de bryce canyon lodge staan. Hier gaan we eten en het is heerlijk! Gesterkt door de lekkere maaltijd gaan we weer op pad. Zullen we nog een trailtje doen? Tuurlijk! Het wordt the Queens garden an easy one, het punt op de splitsing waar wij naar boven gingen daar gaan we naar toe via de andere kant. Ik maak weer veel foto’s.. en voel vele panoramamomentjes aankomen. We zien een squirrel en een chipmunk en deze lijkt speciaal voor ons te poseren!

Halverwege zegt Peet: “What comes down must go up..” en ja.. we gaan weer omhoog... poeh... poeh en nog eens poeh. We zoeken een plaatsje in de schaduw om bij te komen. Dan lopen we rustig naar de auto, het is inmiddels 4 uur. We gaan met de auto nog even naar het hoogste punt van het park: rainbow point. We staan nu 2700 meter boven de zeespiegel. En hier kan je echt ver kijken joh! Het staat zelfs aangegeven op een bord. 50 km! Dat is van Drunen naar Nijmegen. (Geeft Peter als voorbeeld hè). Maar kun je nagaan hoe ver dat is!

We rijden terug naar het beginpunt en gaan een hapje eten. Daarna rijden we naar de Riverside ranch. Eerst lekker douchen en dan een wasje draaien en drogen.

Morgen spierpijn denk ik 😉