Dinsdag 11 september 2018, onderweg naar Coulterville, Californië

Vandaag gaan we richting Coulterville Californië. We staan om 7 uur op en zitten om iets over half 8 aan het ontbijt. Dit is weer een heerlijk uitgebreid maaltje. Om half 9 zitten we in de auto en we navigeren naar Tioga Road. Deze weg loopt door Yosemite is alleen in de zomer open. 

Het begin van de rit is net zo mad max achtig als deze gister geëindigd is. We hebben een paar oneliners: the road ahead is empty.. we’re on a road to nowhere... 

We gaan door de sierra Nevada heen en in elk verkeersbord waar we langs komen zitten kogelgaten. Ook komen we door een paar ghostcitys. Kleintjes maar toch een luguber gezicht. 

Als we net Californië inrijden krijgen we een soort van grenspost voor controle. De agent wil weten waar we vandaan komen.

“Tonopah”

“No, where did you start”

“Oh! Las Vegas”

“Your car is a rental?”

“Yes, it is.”

“You rented in california?”

“No we rented it in Vegas”

“Any vegetables or fruit?”

“Just two Bananas from the breakfast this morning”

“Ok, Thank you, have a save trip!”

Ondertussen vult hij vanalles in, op een formulier.

Na een aantal mijl slaan we rechtsaf highway 120 op. Dit is de weg naar Tioga road!

Voordat we werkelijk Tioga road op gaan kopen we nog een heerlijke sandwich die we later op gaan eten.

En dan slaan we linksaf. Het is één grote bezienswaardigheid. Het uitzicht wordt van groots fenomenaal. Het water in de meren is blauwer dan blauw. En dan zijn we nog niet eens echt in het park. We rijden bocht na bocht naar boven en zien een bord staan 9000 ft. Dit is echt hoog!

Er staan voor de ingang een rijtje auto’s te wachten maar het duurt niet lang voordat we door mogen rijden. De oh’s en ah’s komen als vanzelf. Wat is het hier prachtig. We eten onze sandwich op bij een meer en maken natuurlijk veel foto’s. Peter doet nog een balans oefening op een omgevallen boom over een beekje. Het afval doe je in een container die je met een clip weer vast moet maken omdat anders de beren hierin komen om op zoek te gaan naar eten.

We stappen weer in en rijden weer door het park. Van al het bochtenwerk word ik wel wat misselijk maar het is uit te houden. Peter is een goede chauffeur en rijdt zo voorzichtig mogelijk.

Het adres van ons hotel staat in de navigatie. We hebben een “deluxe” kamer geboekt. We rijden er naar toe. We kunnen pas om half 4 inchecken en zijn wat te vroeg. 

“Hier is het,” zegt Peet. “Oh my goodness....”

Er staan een stuk of 5 tentjes in de brandende zon. 2 dixies er tegenover. Daarnaast een lang steil weggetje naar boven. 

“We gaan eerst wat drinken”, zegt Peet.

De auto wordt gekeerd en we rijden terug.

Coulterville is een klein slapend dorpje. Er is 1 winkel open maar deze verkoopt dan ook alles. Sandwiches, ham, kaas, melk, snoep, chips, bier, fris etc etc.

We kopen een sparkling water met citroen en een biertje. In de winkel is het ook niet druk...😉

We gaan op de veranda zitten om ons drankje te nuttigen. Peet moppert een beetje, vindt dit nog erger dan Tonopah en hier blijven we 4 nachten...

“Je hebt de kamer nog niet eens gezien!” zeg ik. Hij kijkt al uit naar het moment dat hij op Expedia mag beoordelen...😤

We gaan weer terug naar de auto en rijden terug naar “the golden country lodge”.

Er lopen een hond en een paar puppies op het erf en Peet ontdooit al een beetje. We checken in en gaan kijken naar de kamer. Het is een mooie kamer! Een groot bed en schoon. Het ziet er keurig uit! (Gelukkig maar!)

En ook de televisie werkt, Peet is weer blij!😀

Omdat er in coulterville niet veel te doen is vraagt Peter aan de gastheer waar we wat kunnen eten. Een stukkie verderop in Groveland heb je verschillende restaurantjes. Peet neemt de toeristische route, dit betekent een smal tot heel smal bochtig bergweggetje. Zo een die je met dichtgeknepen billen beleeft. En dat doe ik dus ook. 

We komen aan in Groveland en daar zijn inderdaad restaurantjes en een grote supermarkt. We kopen wat crackers en kaas en bananen voor morgen, dan gaan we hiken!

We eten bij the hungry bear en zijn snel klaar, dat moet ook wel want we willen voor het donker bij de lodge terug zijn. De weg naar Groveland was bijzonder, de weg terug is dat ook. Hij gaat heel steil naar beneden, bocht na scherpe bocht na nog scherpere bocht en ik kijk als ik door mijn raampje kijk een enorme diepte in.. dit wordt geleidelijk aan minder diep. De maximum snelheid is 15 mijl. Maar het is prachtig! 

Nu zitten we buiten voor onze lodge op een benkske. Het is nog heerlijk buiten!