Maandag 10 september 2018 van Hatch naar Tonopah

Op het programma staat een reisdag. Vanuit Hatch gaan we onderweg naar Tonopah, terug in Nevada na een paar dagen te hebben genoten van het moois wat Utah te bieden heeft. 

Eerst moesten we nog aan het breakfast bij Bill, op een van de foto’s in de kleine ‘kantine’ hangt een bucketlist, ‘things to do in Utah’: ‘see Zion; walk Bryce Canyon and eat breakfast with Bill... we did it! Bill was tevreden en zou ons voordragen voor the committee. Hartelijk afscheid genomen van een leuke gastheer. (God bless you, have a safe trip, happy life and a good holiday). ‘Idem’ zeiden wij in koor, maar dan in het Engels.

Richting Cedar City, een prachtige rit door bossen, de eerste herfstkleuren waren in de loofbomen al zichtbaar, verder heel veel dennen. Wat ons opviel was de rotsachtige ondergrond, het leek wel of de grond heel grof was omgespit (dat zou wel knap zijn trouwens). Bij een viewpoint over Lake Nevada waren we erachter, het was gestolde lava wat tot een soort van hele grote rotstuin was geworden. Weer wat geleerd.  Gearriveerd in Cedar City voor alle zekerheid de tank weer volgegooid en daarna de snelweg op in de richting van wat uiteindelijk Tonopah zou zijn. ‘Na 260 km rechtsaf’ sprak de zwoele stem van de GPS.. nou, ga daar maar even voor zitten, bij ‘rechtsaf’ aangekomen de volgende werd de volgende 150 km aangegeven, door de desert richting Las Vegas, vervolgens de rondweg rond Las Vegas en dan wéér 190 km. 

Genoeg hierover, eigenlijk is het gewoon drie keer links en twee keer rechts, maar wat een verschil, rijden door Utah of rijden door Nevada, dat laatste is alsof je door het landschap van de film Mad Max rijdt.

Uiteindelijk kwamen we, kort voor Tonopah, in Goldfield, een bijzonder spookstadje, nu wonen er nog 268 mensen, in 1906, de hoogtijdagen van de goudmijnen, woonden er 20.000!! In de jaren tussen 1903 en 1918 werd voor 48 miljoen dollar aan goud uit de grond gehaald.. nu lopen de ezeltjes gewoon los door het dorp, waarschijnlijk afstammelingen van de ezeltjes die bij de goudwinning werden gebruikt.

Om goed drie uur waren we in Tonopah, ook een mijnstadje, wat groter dan Goldfield maar ook wel in verval. Als je wat beter rond kijkt heeft het ook wat triests, de winkels gaan (definitief) dicht, alles is ‘passing through’ . Het Best Western hotel wat wij hadden geboekt is overigens een heel goeie uitzondering, mooie kamer én we hebben in de middagzon in de jacuzzi en in het zwembad gelegen en opgedroogd in de zon. Uiteraard moesten we ook nog wat eten, dat werd vandaag een medium pizza (dom dom dom) de laatste keer dat we iets anders dan small besteld hebben, we kregen de pizza niet op en zo vallen we nóóit af..

Nu nog even relaxen en morgen voor het vervolg naar josiemaitie (Yosemite op zijn Aarle Rixtels)..