Vrijdag 7 september Antelope Canyon en Horseshoe Bend

Vanmorgen waren we weer lekker op tijd wakker en na het douchen en ontbijten gingen we op weg naar 2 van de dingen die ik erg graag, heel erg graag wil zien. Horseshoe Bend en Antelope canyon.

We zitten al snel op Higway 89 / route 66 (!) en dan is het 1 rechte weg. Ik geniet nog steeds van het landschap om ons heen, langzaam ben ik mijn hart aan het verliezen aan de westkust van Amerika. Page is zo’n 220 km verderop en Peet zegt na een tijdje dat we er rond 10 uur kunnen zijn. Op een gegeven moment staat Antelope canyon rechtsaf. 

Oeh! Dilemma... want onze navigatie zegt rechtdoor. We stoppen even om te checken en slaan dan rechts af. Na een km ofzo kijkt Peet op de navigatie en hij zegt: “Maar dat gaan we niet doen, dit is een uur om!” Ik zeg: “oké, omdraaien dan!”

We rijden terug en gaan de highway 89 weer op. Ik kijk op de navigatie en er staat nog steeds verwachte aankomsttijd 11.08 uur. Met nog ongeveer 60 mijl te rijden. Dat is raar.. Peet zegt dat misschien het laatste stuk wel heel erg stijl of wat dan ook is. Ik kijk even op mijn iPhone en dat apparaat zegt dat het 10.00 uur is. Ik vraag aan Peter om op zijn horloge te kijken en die geeft 9.00 uur aan.. we zitten dus met een uur tijdverschil. 😂

De reis verloopt verder voorspoedig en we zien het bordje horseshoe bend. Linksaf. Het is misschien wel de beroemdste haarspeldbocht ter wereld. Horseshoe Bend in Arizona. Op dit punt maakt de woeste Colorado-rivier een bocht van 270 graden en de uitzichten zijn spectaculair mooi. Geen enkele bocht is zo extreem als deze. Horseshoe Bend wordt ook wel vergeleken met de vorm van een hoefijzer. 20 miljoen jaar duurde het om dit spektakel te creëren, maar het resultaat is verbluffend!

Het uitzichtpunt is op 305 meter hoogte. We maken weer een aantal, lees veel, foto’s en lopen dan weer in de verzengende hitte naar de auto. Want warm is het!

Eenmaal weer aan het rijden zien we snel het bordje van Antelope Canyon Tours staan. De upper canyon. We parkeren de auto en kopen een ticket. We hoeven maar een half uur te wachten en dan worden we omgeroepen. De tourgids is Tom, een Navajo. Er komen een stel Koreaanse vrouwen bij ons zitten en als Tom zijn praatje begint beginnen zij ook meteen met paniek zaaien en door elkaar gillen. Ik versta niets van wat Tom zegt. Er komt een andere indiaan aan en deze haalt de schreeuwende dames uit de vrachtwagen. Gelukkig maar. Ze zaten in de verkeerde. We zitten in een open vrachtwagen en we beginnen te rijden door het rode zand van de canyon. We vertrekken met 2 vrachtwagens tegelijk. Tom houdt van stevig doorrijden want in no time heeft hij zijn collega ver achter zich gelaten. Bij de canyon aangekomen vertelt hij ons hoe deze ontstaan is, dat we geen filmopnames mogen maken, alleen foto’s zonder flits.

De Antelope Canyon valt te verdelen in twee stukken: een Upper Antelope Canyon en een Lower Antelope Canyon, een paar kilometer verderop. 

De Upper Antelope Canyon werd in het jaar 1931 ontdekt door de Navajo indianen, maar zij hielden hun ontdekking lange tijd geheim voor de buitenwereld. Inmiddels is de kloof wel toegankelijk voor publiek, maar echter alleen onder begeleiding van een gids. In kleine tourgroepen krijg je een rondleiding door de 140 meter lange spleet. De kloof is gevormd in een hoog, zandstenen plateau, en je loopt er tussen indrukwekkende, oranjerode rotsmuren die wel 40 meter hoog zijn. Op sommige plekken weet het zonlicht zich nog net een weg naar beneden te banen, en die bijzondere lichtval levert mysterieuze plaatjes op. De beste tijd hiervoor is rond het middaguur en laten wij nu net hier op dit uur zijn! 

Ik had al wat foto’s op internet gezien maar om het zelf te ervaren, ongelooflijk. Prachtig zoals het licht in de canyon valt! Tom heeft mijn fototoestel ingesteld en werkelijk ik knip de mooiste foto’s! Hij geeft ook advies waar je het best kunt gaan staan om het mooiste plaatje te krijgen. In het midden van de canyon kun je als je je toestel precies goed houdt zelfs een hart fotograferen. Prachtig!

Nadat we allemaal weer in de vrachtwagen zitten en Tom weer als een razende terug gereden is stappen we in de auto op weg naar Page, een klein stadje. We eten wat en dan rijden we naar de Glen Canyon dam. Deze is 216 meter hoog (178 meter boven de rivier) en 475 meter lang. Achter deze dam heeft zich een meer gevormd: lake Powell. We rijden hier naar lone rock beach en even met de voeten in het water is heerlijk!

Dan wordt het weer tijd om naar het hotel te rijden. Peter vraagt: “waar ligt Bryce canyon eigenlijk?” Ik zeg: “volgens mij de andere kant op vanuit ons hotel.” Maar iets in me zegt dat het misschien wel niet zo is. Ik zeg dat ik het even op ga zoeken. Met de travelbird is dat geen probleem want we hebben overal WiFi.. althans als we bereik hebben en op dit moment is er geen bereik. Hmmm. Ff opnieuw opstarten dan maar. Na een aantal keren proberen heb ik weer bereik en kan ik de route voor morgen bekijken. Slik.... morgen rijden we hetzelfde stuk opnieuw... ai.. Ik zeg het tegen Peter.. die is ook niet zo blij want het scheelt gewoon 2 uur rijden. We hadden beter een hotel in Page kunnen nemen. Ik baal ontzettend maar Peter zegt dat het niet erg is. Het is tenslotte vakantie...

We kletsen over wat andere dingen en dan zeg ik:”weet je Peet, ik zou deze weg nog wel een keer willen rijden.” 

“Oh ja?”, zegt hij, “en wanneer dan?”

“Morgen”

“Morgen al? ..... Morgen als in van ik wil ik wil ik wil??”

“Hm hm”

“Nou vooruit dan! Alles voor mijn Joosje”

“😊”

We gaan nog een hapje eten en dan naar het hotel. Het was weer een geweldig mooie dag!